Το γρι-γρί της ...."Αλεπούς"!

@ Το γρι-γρί, που θυμάμαι αραξοβολημένο στο μικρολίμανο της Θερμής ήταν ιδιοκτησία των αδελφών Ανδριώτη. Του Στέλιου, μηχανικού, του Νίκου, ψαροκαπετάνιου, και του καπετάν Χαρίλαου. Το καΐκι αυτό, ήταν ένα 17μετρο γρήγορο σκαρί, που ο σχεδιαστής του είχε βραβευτεί για την κατασκευή του.
………………………………………………….
@Στο διάκι του τιμονιού είχαν χαραγμένο τον τόπο και τη χρονολογία ναυπήγησής του. «ΜΗΘΥΜΝΑ 1949».Από εκεί το αγόρασαν οι Ανδριώτηδες, τα τρία αδέρφια, οι «αλεπούδες» όπως ήταν το παρατσούκλι τους, που συνέχιζαν τη θαλασσινή παράδοση του πατέρα και των παππούδων τους απ’ τ’ Αϊβαλί.
…………………………………………………
@ Στο λιμανάκι της Θερμής, μαζεύονταν κατά τις τέσσερις το απόγευμα καθημερινά από τη Δευτέρα του Πάσχα μέχρι το τέλος Σεπτεμβρίου όλο το πλήρωμα για να πιουν τον απογευματινό τους καφέ, να αστειευτούν , να κουβεντιάσουν. Ύστερα επιβιβάζονταν ο καθένας στο πόστο του και ο απόπλους ετοιμαζόταν.
…………………………………………………….
@ Το καΐκι αμόλαγε τους κάβους και αφηνόταν απαλά να γλιστρήσει στα ήρεμα νερά του λιμανιού. Παραδίπλα, στις βάρκες με τις μεγάλες διπλές λάμπες οι λαμπαδόροι, έλυναν από τις δέστρες και έπλεαν προς την έξοδο του λιμανιού. Εκεί τις πλησίαζε το καΐκι. Πεταγόταν σχοινί χοντρό από τη μια βάρκα στην άλλη, για να προσδεθούν μεταξύ τους , ενώ το καΐκι φουλάριζε σιγά-σιγά τις μηχανές του.
……………………………………………………………
- Άιντε, παιδιά, φώναζε ο καπετάν Χαρίλαος, μόλις ήταν όλα έτοιμα. Άιντε με το καλό.
@ Και το καΐκι έπαιρνε ρότα προς το βορρά. Ασπρόξερα και οι θαλάσσιες περιοχές πέρα από αυτήν, ίσαμε τη Σκάλα της Σκαμιάς, ήταν οι συνηθισμένοι ψαρότοποι, άμα ο καιρός ήταν καλός. Σαν φύσαγε βοριάς, άλλαζαν προορισμό, βάζοντας ρότα προς τις ακτές της Γέρας και του Πλωμαρίου.

Οι παλαμίδες στο Γαβαθά
............................................................................
@ Ήταν Νοέμβρης του ‘67 και είχαν πέσει ψάρια πολλά, παλαμίδες, στην περιοχή πέρα από το Μόλυβο. Είχαν μαζευτεί ένα σωρό καΐκια απ’ το νησί και από άλλα μέρη και ψάχνανε μέρες ολόκληρες να βρουν ψαριές. Το καΐκι της «Αλεπούς» γυρνούσε και αυτό. Τα μάτια όλων ψάχνανε απεγνωσμένα για ψάρια, αλλά μάταια. Είχαν αρχίσει να αποκάνουν και ν’ απογοητεύονται, όταν ένα απόγευμα, παραμονή του Αγίου Ανδρέα, καθώς αρμενίζανε αργά, βλέπουν δίπλα στο καΐκι απόνερα, από ψάρια που παίζανε. Αμέσως καλάρισαν επιδέξια. Φέρανε βόλτα τα ψάρια, τα ζώσανε όλα. Τα σφίξανε κι αρχίσανε να μπαλιγάρουν ώρες ατέλειωτες.
.............................................................................
@ Γέμισαν το καΐκι, τη σαντάλα και τις βάρκες με παλαμίδες. Τα ψάρια ήταν τόσα πολλά, που αν δεν άνοιγαν τη ραφή στο δίχτυ να φύγουν τα πιο πολλά, θα είχαν βουλιάξει. Φορτώσανε και φύγανε αργά-αργά για το λιμάνι του Μολύβου. Μαζεύτηκε κόσμος πολύς, να δει το σπάνιο τούτο θέαμα. Οι καπεταναίοι απ’ τη χαρά τους μοιράσανε ίσαμε δύο τόνους ψάρια στους ανθρώπους , για ψυχικό. Ζυγιάσανε 22 τόνους ψάρια και τα πούλησαν στην Καβάλα και τον Πειραιά .

@ Το παραπάνω κείμενο είναι μια περίληψη από το ομώνυμο άρθρο του Νίκου Λυκαρδόπουλου, συνταξιούχου εκπαιδευτικού, που περιλαμβάνεται στο φετινό ημερολόγιο του Δημοτικού Σχολείου Λουτρόπολης Θερμής. Οι φωτογραφίες είναι από το πρόγραμμα "Ψηφιοποιώ την ιστορία του τόπου μου", που υλοποιεί το σχολείο.