Τα σκουπίδια δεν είναι πάντα σκουπίδια.

Ένα λούτρινο πιθηκάκι σε έναν κάδο έδωσε χαρά στους μαθητές του Νηπιαγωγείου Βάρης, που με την ευαισθησία τους και την αγάπη τους του έδωσαν πνοή και αυτό με τη σειρά τους τα ενέπνευσε να δημιουργήσουν μια ιστορία γεμάτη φαντασία, αγάπη, κατανόηση, αλληλεγγύη, σεβασμό και ανοχή στη διαφορετικότητα.

https://www.youtube.com/watch?v=pRx0gLOmkEg

το παραμύθι:

Ένα πρωί, λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, ο μπλε κάδος ανακύκλωσης της γειτονιάς, είχε μια τεράστια έκπληξη...Στο μπροστινό του μέρος, όμορφα κρεμασμένο σαν σε βιτρίνα, κρεμόταν ένα λούτρινο πιθηκάκι!...Ήταν τόσο προσεκτικά τοποθετημένο, που θα ‘λεγε κανείς ότι ένα αγαπημένο χέρι, το είχε βάλει εκεί, ελπίζοντας κάποιος να το βρει και να το αγαπήσει πραγματικά..

Εκεί που καθόταν το μικρό πιθηκάκι, πέρασαν μπροστά του, μια παρέα αδέσποτες γάτες:

  - Από που ξεφύτρωσες εσύ; Τί είσαι;  Δε μοιάζεις καθόλου με μας. Πως είσαι έτσι; Ρώτησαν οι γάτες.

 -  Εμένα μου αρέσει λιγάκι. γιατί δεν το παίρνουμε μαζί μας; Είπε ένα μικρό γατάκι.

 -  Μα τι λες; Είσαι με τα καλά σου;  Κι ύστερα... δε βλέπεις ότι του λείπει και το ένα μάτι? Πάμε να φύγουμε! Είπαν  όλες μαζί και έτρεξαν μακριά.

Το πιθηκάκι μας, ακούγοντας τα όλα αυτά, κατέβασε το κεφάλι του ντροπιασμένο...

Στο μεταξύ, στο δέντρο που βρισκόταν πάνω από τον κάδο ξεκουραζόταν μια κουκουβάγια. Α, να τη τώρα που φτερουγίζει κοντά στο πιθηκάκι!

- Τί περιμένεις εδώ; Ρώτησε η κουκουβάγια

- Περιμένω κάποιο παιδί να περάσει να με δει και να θελήσει να με πάρει μαζί του. Να γίνουμε φίλοι, κι έτσι να έχω την ευκαιρία να του προσφέρω πολλή πολλή  χαρά...είπε το πιθηκάκι

- Άδικα περιμένεις. Κανείς δε θα σε πάρει από δω. Όλοι φοβούνται το διαφορετικό.! ...Άκου με και μένα που έχουν δει πολλά τα μάτια μου. Του είπε η κουκουβάγια

Το πιθηκάκι  κούνησε απογοητευμένο το κεφαλάκι του. Αχ, ένιωθε τόση μοναξιά..

Ώσπου, από την άκρη του δρόμου, ακούστηκαν ζωηρά γαβγίσματα!

Κάποια αδέσποτα σκυλάκια πλησίασαν στον κάδο και είδαν το πιθηκάκι . - Έλα τώρα φίλε μου. Δεν είναι και τόσο άσχημα τα πράγματα για σένα...Είσαι αδέσποτος σαν κι εμάς.  Έλα μαζί μας. Θα πηγαίνουμε όπου θέλουμε, θα κάνουμε ότι θέλουμε χωρίς να έχουμε κανένα αφεντικό πάνω από το κεφάλι μας, είπαν τα σκυλιά.

- Ευχαριστώ πολύ φίλοι μου.. Αλλά εγώ δεν είμαι φτιαγμένος για να τριγυρνάω ελεύθερος και να κάνω ότι μου αρέσει. Ενώ είμαι φτιαγμένος για να είμαι με παιδιά και να τους δίνω χαρά, απάντησε το πιθηκάκι

 - Ε τότε γεια σου …εμείς φεύγουμε είπαν τα σκυλάκια και απομακρύνθηκαν.

Ξημέρωσε η επόμενη μέρα, και τα παιδιά ήταν ήδη στο δρόμο τους προς το σχολείο. Σε λίγο θα χτύπαγε το κουδούνι...Μια μαμά με το παιδάκι της πήγαιναν βιαστικά στο σχολείο

- Μαμά κοίτα τί ωραίο παιχνίδι. Έλα να το πάρουμε σε παρακαλώ. Είπε το παιδάκι μόλις είδε το πιθηκάκι στον κάδο

   - Μα τι λες παιδί μου; Τι να το κάνουμε αυτό; Αυτό είναι ένα βρωμοσκουπίδι. Έχεις τόσα  παιχνίδια και θα πάρουμε κι άλλα. Τι να το κάνεις αυτό? Είπε η μαμά και τράβηξε κοντά της το παιδί της

  - Όχι θέλω αυτό συνέχισε ο μικρός

  - Τι να το κάνεις; Δεν το βλέπεις που του λείπει και το μάτι;

Έλα προχώρα τώρα. Θα αργήσουμε! Είπε η μαμά και συνέχισαν το δρόμο τους για το σχολείο.

Το πιθηκάκι  μας, που για μια στιγμή πίστεψε ότι αυτό θα ήταν το παιδάκι που θα το έπαιρνε μαζί του, άρχισε να χάνει για τα καλά το χαμόγελο και τις ελπίδες του. Τελικά ο έξω κόσμος ήταν ένα εχθρικό και αφιλόξενο μέρος για αυτό..

Εκείνη τη στιγμή , ακούστηκε το καπάκι του κάδου να ανοίγει, και από μέσα του ξεπετάχτηκαν κάτι χρησιμοποιημένα και πεταμένα ντενεκεδάκια.

Έι !! Εσύ μοιάζεις με εμάς. Κι εμείς κάποτε είμασταν σκουπίδια

 και καταλήξαμε παρατημένα στο σκουπιδότοπο. Όμως τώρα έχουμε χτίσει τη δική μας πολιτεία.  Έλα κι εσύ μαζί μας. Θα είμαστε μόνα μας και θα έχουμε την ησυχία μας. Του είπαν τα ντενεκεδάκια

 - Πού να έρθω . Ρώτησε όλο απορία το πιθηκάκι.

- Στη Ντενεκεδούπολη, αποκρίθηκαν όλα τα ντενεκεδάκια με μια φωνή

 «Μα... εγώ δεν είμαι ντενεκεδάκι» είπε το πιθηκάκι

- Είσαι όμως καλός. Και στη Ντενεκεδούπολη όλοι οι καλοί χωράνε!

Και το πιθηκάκι μας ήρεμα απάντησε : «Σας ευχαριστώ πολύ καλά μου Ντενεκεδάκια. Όμως εγώ είμαι φτιαγμένος για να βρίσκομαι με παιδιά... Θα περιμένω εδώ»

 - «Ε τότε καλή τύχη»! Είπαν τα ντενεκεδάκια και έφυγαν

Και μ’ αυτά και μ’ αυτά πέρασαν οι μέρες. Και έφτασε η παραμονή των Χριστουγέννων...Η μέρα, που στη γη ανεβαίνουν οι καλικάντζαροι!

Δεν άργησαν να εντοπίσουν το πιθηκάκι στον κάδο και…άρχισαν

.- «Έλα μαζί μας. Μ’ αυτό το τρίχωμα που έχεις θα τους γαργαλάς όλους! Θα σπάσουμε πολλή πλάκα , θα σε κάνουμε αρχικαλικάντζαρό μας  θα  κλέβουμε όλα τα γλυκά , θα  κάνουμε τον κόσμο άνω κάτω»

Το πιθηκάκι μας χωρίς καθόλου να το σκεφτεί είπε στα καλλικαντζαράκια

-« Έχετε πολύ πλάκα καλικατζαράκια μου. Όμως εγώ δεν είμαι φτιαμένος για να κάνω τέτοια πράγματα. Δε μπορώ να έρθω μαζί σας»

-«ΕΣΥ ΘΑ ΧΑΣΕΙΣ!» Του απάντησαν με μια φωνή και εξαφανίστηκαν

...Κι έτσι έφτασε η νύχτα των Χριστουγέννων. Η νύχτα της αγάπης. Η νύχτα που όλα τα θαύματα μπορούν να συμβούν...Τα αστεράκια από τον ουρανό, βλέποντας το πιθηκάκι ακόμα μόνο του στον κάδο, αποφάσισαν να το βοηθήσουν ρίχνοντας πάνω του όλο το φως και τη λάμψη τους. Θα ήταν η τελευταία ευκαιρία του, να το δει και να το πάρει κοντά του κάποιο παιδάκι…

Την ίδια στιγμή, στη διπλανή γειτονιά, ένα άλλο θαύμα συνέβαινε... Πάνω από το σπίτι της μαμάς που κοιμόταν, στάθηκε το λαμπερό αστέρι των Χριστουγέννων..., της χάιδεψε το πρόσωπο και της  είπε καθώς εκείνη κοιμόταν:

« Με τις ζεστές μου ακτίνες , είδα την καρδιά σου να μαλακώνει, να ανοίγει. Κι από μέσα να πετάγονται τα τρία φοβερά τέρατα: η πίκρα, ο εγωισμός και ο θυμός. Τώρα που έφυγαν, εγώ θα γεμίσω την καρδιά σου  με αγάπη!»

Η μαμά αμέσως ξύπνησε και είχε μια υπέροχη αίσθηση. Φόρεσε το παλτό της και βγήκε έξω στον κάδο. Το πιθηκάκι ήταν ακόμα εκεί. Το πήρε στα χέρια της, το αγκάλιασε και μετά το τοποθέτησε προσεκτικά σε ένα κουτί δώρων. Το τοποθέτησε κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο …….Την άλλη μέρα το πρωί όταν ξύπνησε  το παιδί , είδε το όμορφο κουτάκι, το άνοιξε και…από τότε το πιθηκάκι μας έγινε το καλύτερό του παιχνίδι.